1. en

Pełna spajalność

STRONA GŁÓWNA   -   KORZYŚCI   -   PEŁNA SPAJALNOŚĆ

Spawanie i zgrzewanie stali

Ważną cechą stali zbrojeniowej jest jej spajalność. Stal EPSTAL, dzięki uważnie kontrolowanemu procesowi produkcji, posiada skład chemiczny gwarantujący pełną spajalność prętów. Ponadto spawane i zgrzewane złącza ze stali EPSTAL pomyślnie przeszły testy laboratoryjne.

Spajalność stali EPSTAL została przebadana w Instytucie Spawalnictwa w Gliwicach. Celem badań było wykonanie i zbadanie złączy nakładkowych spawanych elektrodą otuloną i metodą MAG oraz złączy zgrzewanych rezystancyjnie na krzyż. Zakres badań obejmował: próbę statycznego rozciągania, próbę ścinania i próbę odginania.

Zobacz wyniki

Pozytywne wyniki, opisane w orzeczeniu Instytutu Spawalnictwa, świadczą o tym, że wszystkie badane złącza wykazały

dobre właściwości wytrzymałościowe i plastyczne:

  • w badaniach rozciągania złączy spawanych i zgrzewanych wszystkie próbki zerwały się poza spoiną i zgrzeiną,

  • w próbach ścinania złączy krzyżowych otrzymano większe siły niszczące, niż wskazują wymagania normowe,

  • w próbach odginania złącza wykazały dobrą plastyczność w miejscu zgrzania – wszystkie próbki zgięły się bez rys i pęknięć.

Spawanie MIG/MAG (ang. Metal Inert Gas / Metal Active Gas) – spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazów obojętnych (MIG) lub aktywnych (MAG). Jako gazy ochronne najczęściej stosuje się argon, hel oraz mieszaniny tych gazów. Natomiast jako gazy aktywne – dwutlenek węgla lub jego mieszaninę z argonem. W metodzie MIG/MAG łuk elektryczny jarzy się między spawanym materiałem a elektrodą w postaci drutu. Łuk i jeziorko ciekłego metalu są chronione strumieniem gazu obojętnego lub aktywnego. Metoda nadaje się do spawania większości materiałów, dobierając druty elektrodowe odpowiednie dla różnych metali.

Zgrzewanie – rodzaj technologii trwałego łączenia części urządzeń lub konstrukcji wykonanych z metalu lub z tworzyw sztucznych. Polega ono na rozgrzaniu stykających się powierzchni tak, aby przeszły one w stan plastyczny (ciastowaty) i dociśnięciu ich. Uplastycznieniu ulega tylko niewielka objętość na granicy styku. W zależności od stosowanej metody zgrzewania najpierw następuje docisk, a potem rozgrzewanie, albo odwrotnie, najpierw rozgrzewanie, a potem docisk.

Zgrzewanie rezystancyjne (elektryczne oporowe) – jest najczęściej stosowanym rodzajem  zgrzewania. Dzieli się ono na: doczołowe (zwarciowe, iskrowe), punktowe (jedno- i dwustronne), liniowe (na zakładkę, liniowo-doczołowe) i garbowe. Zgrzewanie elektryczne oporowe składa się z 3 faz:

  • Faza I – dwa (lub więcej) łączone elementy zostają poddane sile docisku elektrod, a po dociśnięciu zostaje włączony prąd elektryczny o dużym natężeniu. Na skutek przepływu prądu rozpoczyna się wydzielanie ciepła na powierzchni styku elementów, która ma dużo większy opór elektryczny niż opór samych łączonych elementów. Na rozgrzewanych powierzchniach (lub punktach) zaczyna się tworzyć strefa roztopionego uplastycznionego metalu zwana jądrem zgrzejnym.

  • Faza II – wraz ze wzrostem ilości wydzielanego ciepła następuje rozrost jądra zgrzeiny. Proces zgrzewania jest tak zaprojektowany, aby wielkość jądra zgrzeiny zapewniała powstanie połączenia o wystarczającej wytrzymałości. Rozgrzany metal uplastycznia się, a dociskająca siła może spowodować jego odkształcenie, co jest normalnym efektem ubocznym tej metody. Brak zniekształcenie może sugerować niepoprawnie wykonane połączenie zgrzewane.

  • Faza III – w momencie wyłączenia prądu jądro zgrzeiny osiąga maksymalną wielkość, jednakże zgrzeina pozostaje nadal pod dociskiem elektrod, dzięki czemu może rozpocząć się proces krzepnięcia (rekrystalizacji) metalu w jądrze zgrzeiny.

Realizacja: Platypus i Tako 

© Epstal 2024

 

NASZE PROFILE

Korzyści

Baza Wiedzy

Więcej

Stal Zbrojeniowa

Dane statystyczne